Codemaanzaad lives in Walden

Vanmiddag een YOUTUBE-videoboodschap tot me gekregen van een vrouw die slachtoffer was van de 7/7-bombings in London. Zeer, zeer aangrijpend. Vrouw raakt haar benen kwijt en blijft achter met weggevaagde trommelvliezen...maar ze pleit voor vrede, begrip en luisteren naar elkaar (zonder trommelvliezen, maar toch...).

Knars...knars...zo'n mens, met zo'n geestkracht - in wiens schaduw ik niet eens mag staan - wie ben ik om iets te zeggen????? En dat meen ik oprecht! Wie ben ik? Wie? Wat? Waarom?

Maar toch...maar toch...er knaagt iets in me: het klopt niet...het klopt niet, er zit iets scheef. Bedeesd als ik ben om een oproep tot vrede van een vrouw als deze teniet te doen...te bezoedelen...het laatste dat ik zou willen. Mensen die deze dingen kunnen zijn voor mij bij voorbaat al verheven tot een aparte, bijzondere status.

Maar toch....er knaagt iets in me: het klopt niet. Het klopt niet. Iedereen wil vrede. Maar dit klopt gewoon niet. Een vrouw wordt het slachtoffer van een aanslag. Wordt verminkt.

Luisteren? Vrede? Kunnen we nog wel bevroeden wat 'vrede' voor een woord is? Wanneer vinden wij dat er sprake is van 'vrede'? Is het opblazen van treinstellen in een metro 'vrede'?
Moeten we luisteren? Naar de argumenten achter de vernietiging? Maar in 'vrede'?
Kunnen we dan nog wel luisteren?