Codemaanzaad lives in Walden

...Ik ben ondertussen weer thuis, hier in Holland. Het hoofd bureau communicatie van de NYPD heeft woord gehouden. Woensdagmiddag 8 maart op stap geweest met twee undercover-agenten van de 9th, Dan en Christopher. Geweldige middag gehad! Mee gereden op de achterbank in een roestbak van een auto! Leuke gasten, en wat werkt dat allemaal lekker vlot. Christus-jezus-tering-nog-es-an-toe, als je hier in Nederland een Proces Verbaal wil uitschrijven moet dat eerst Europees worden aanbesteed! Nee, zoniet bij en Dan en Chris. Niks geen gezeik. Om de haverklap stapten ze uit, niet te beroerd om de meest bizarre types te fouilleren of in hun kraag te grijpen. Ik heb wel respect voor dit soort figuren die moeten opereren in zo'n moeilijke omgeving. Petje af!

Wie zei daar dat de New Yorkse politie alleen bestaat uit nurkse, verbeten agenten die eerder een revolver trekken dan dat ze een vraag stellen?
Vandaag met m'n brutaalste hoofd het hoofdbureau van politie aan no. 1 Police Plaza, Manhattan South, binnen gelopen. En ja, het lukte me uiteindelijk het hoofd van bureau communicatie van de NYPD te spreken te krijgen, de man die het woord voert namens 37.000 geuniformeerde en 13.000 civiele medewerkers, 50.000 'cops' in totaal. (Het land van de Big mac doet z'n naam eer aan.) De man heeft een afspraak voor me geregeld op het 9th precinct, hier naast de deur van het adres waar ik logeer. Geweldige gelegenheid om een artikel te schrijven voor ons eigen korpsblad. 'Ja hoor, ik maak een afspraak voor je. Bel alleen na zessen even op om e.e.a. te bevestigen. That's all.' Thank you, Deputy Commissioner Paul J. Browne!

Dan heb ik de 13e verdieping van het hoofdbureau van politie en het 9th precinct aan de binnenkant gezien. Wie riep daar dat informatie uitwisselen binnen de politie een probleem is?

PS: Dit was - wat eten betreft - een dag met een internationaal karakter: 's Middags Cubaans gegeten (Rijst, steak, bonen...) in een zijstraatje nabij het WTC - bediend door een kleine, pittige, hondsbrutale Hispanic serveerster die bij het afrekenen m'n bonnetje op tafel smeet en mij iets toebitste van 'you can leave your money on the table', de rekening iets bedragende in de buurt van $10,37 of $11,21 of daaromtrent...jaaaaaa, hallooooo. Van m'n buurman een tafeltje verderop (een vreselijk aardige vent, kon een tweelingbroer van Snoop Dogg zijn...) geleerd hoe je hier mee om moet gaan, hihihiii...
's Avonds Italiaans gegeten in een zijstraatje nabij Times Square, Spaghetti con frutti di Mare,
lekker langzaam aan gedaan, ondertussen uitgebreid de New York Times gelezen en de boel naar binnen gespoeld met twee grote Budweisers.

Zondagochtend, 5 maart 2006: goed geslapen, toch wakker worden met koppijn. Anne heeft een briefje in het bad gelegd. Ze verontschuldigt zich voor het feit dat de warme kraan het even niet doet. Dan maar koud douchen, goed tegen de koppijn ook.

Het is zeer zonnig, fris, tegen het koude aan. Er waait een straffe wind. Tegen half tien de straat op, ontbijten in een klein tentje om de hoek, Espresso genaamd: een bagel en een grote kop koffie. In Tompkins Square Park, hier naast de deur, laten de yuppies hun hondjes uit: stuk voor stuk kleine keffertjes met een geruit dekentje op de rug. Op een plekje aan de rand van het park staat een zonderlinge figuur. De in zwarte kledij gestoken man (want dat is het, een man..) houdt een groot, met rode linten versierd samoerai-zwaard in zijn hand en maakt langzame bewegingen. Hij heft het zwaard op, zet op zeer beheerste wijze een paar stappen en doet het zwaard weer neerkomen in een soort vertraagde houw-beweging. Maar heeeeeee, dit is NEW YORK! Een slungelige verschijning op een skateboard, muts diep over de oren getrokken, Ipod op het hoofd, sigaret in de mond, rijdt - ondertussen druk in zijn mobiele tetefoon pratend - achteloos voorbij, alsof Samoerai's op zonnige zondagochtenden in maart al jaren tot het straatbeeld behoren. I LOVE IT HERE!
Even verder organiseert een Christelijke school een flea-market (vlooienmarkt), dit alles in een decor van tarot-card readers, qualified chinese acupuncurists & herbalists, organic vegetable shops en psychics die de harde wind blijkbaar niet hebben voorzien en achter hun weggewaaide uithangbordjes aan moeten lopen over de brede Avenue. Ik neem een aflevering van The Onion mee, de waanzin-krant die ik zo goed ken van het internet. Zo'n product ligt hier gewoon gedrukt en wel in een kioskje. Netjes!

Gezeten naast een dame die op de bank TV zit te kijken, werkend op een PC (een Apple I-mac...) in het gangetje naast de keuken op de 2e verdieping in het huis van Anne in de East Village in NYC...een huis dat schots en scheef staat als een oud Amsterdams grachtenpand.
Dit alles na een schitterende vlucht met Northwest Airlines. Vliegen blijft leuk. In een stoel naast mij heeft een Noor de tijd tussen opstijgen en landen voornamelijk gebruikt om de complete biervoorraad aan boord van deze DC-10 naar binnen te hijsen. Ter hoogte van de lijn Groenland-Azoren was de man dan ook stomdronken. Nadat hij een aantal volksliedjes had gezongen legde hij mij uit wat zijn reisdoel was: golfen in Florida.
Ik: 'Ok, you play golf really well then?'
Noor: 'No, (hik), not really (hik)'

Op Newark Liberty Airport had ik een vlotte aansluiting met de bus, ik kon direct instappen en mee. Was derhalve vroeg in Manhattan (rond 13.00 uur local time, 19.00 uur in Nederland). Daarna gelijk gaan lopen om het huis van Anne te zoeken. Flinke tippel dwars door de stad, lekker in de zon. Huis snel gevonden in een krankzinnige wijk vol studenten. Even met Anne gepraat, kamer bekeken, gelijk daarna weer de stad in. Met de metro naar Times Square, gegeten in een Ierse pub (Fish & Chips). Ondertussen hier ook donker geworden. Na het eten langzaam terug gaan lopen naar 110 Avenue C (Mijn logeeradres), langs talloze kledingzaken, CD-zaken, een anarchistische T-shirt zaak 'Search and Destroy', uiteindelijk aangeland in een soort Duitse kroeg hier recht aan de overkant, Munchen genaamd.
Daar een flinke pul achterovergeslagen (het was er bijzonder druk), zit hier nu dus te typen, de dame zit ondertussen aan een bak Muesli. Ik ga slapen, hoe laat is ut eigenlijk? Zaaaaaaalig hier! Mensch! Klinken bitte!

Dat komt, beste lezers, omdat Codemaanzaad zich beroepshalve een driedubbele polsverklontering heeft zitten schrijven en typen aan een wirwar van artikeltjes, stukjes, columnpjes etc. etc., tussendoor ook nog even weg was, van de dokter aan de Diazepam moest (mmmm...zalig), het hoofd erg vol had met vanalles en nog wat (o. a. een cursus Persoonlijke Efficiency, ja het gaat echt erg worden nu. Ik kom hier later uitgebreid op terug hoor, graag zelfs!)
Kortom: nee, er ging even geen letter deze kant op.

En het gaat nog erger worden.

Morgenochtend vroeg klautert Codemaanzaad aan boord van vlucht KL 6063 naar New York en is-tie d'r weer een week niet. Hoe is-tut-toch-mogeluk! Dat-toet-maar-en-blogt-niet! Godsamme-nog-es an-toe!

Ja, erg. Vreselijk! Maar, weet je? Als het enigszins kan blog ik vanuit New York. Op het adres waar ik verblijf (een hippie-joint in East Village) staat wellicht een PC met breedband.
Dus, heeeee....wellicht tot later!
PS: Oh ja, de nieuwe CD van David Gilmour 'on an island'...fantastisch! Tijdens de gitaarsolo (typisch Gilmouriaans, lange halen...) op nummertje 3, 'The blue', ben ik echt helemaal weg...en niet meer zo blue...